AMBRO

I.

AMBRO

devorator, in Gloss. Isidori. Aldhelmus de Laude Virg. c. 5. Quum Protoplastus, recentis Paradisi colonus et totius terrestris creaturaae, quamteres vertigo caeli, in modumvotanits fundibuli circumgurat, rudis possessor, buccis ambronibus ( uti restituit Gronov. eum antea legeretur, lucis ambrombus ) et labris lurconibus vetitam degustans alimoniam, in gastrimargiae voraginem crudeliter incidisset. Idem de 8. Vitiis, de eodem Adamo loquens,

Dum vetitum ligni malum decerpenet ambra.

Et rursus loc. cit. crebrâ internecionis strage ambronis Orci faucibus tradidit: ubi bis iam editum, ambionis. Confirmat emendationem Viri Cl. coniunctio earundem vocum, quae infra: ut iusultatores Catholicae sidei balbis buccarum labiis obmutesant. Similiter in Carm.

Aspidis ut morsum sperncbat basia buccis,

Dulcia sed Christi compressit labra labellis.

Et iterum:

Et superi potius Sponsi lentescere labris,

Suavia compressis inipendens oscula buccis.

Ubi per varias similitudines colligit, nuptias non contemptim conteri, etsi virginitati postpurentur. Vide Ioh. Frid. Gronov. Observat. in Eccles. c. 4. ac Auctores laudatos Car. du Fresne Glossar. Ab Ambrombus Galliae populis vocem hanc notionemque deducunt Macri Fratres in Hierolex.

II.

AMBRO

fluv. Germa. in Bavaria oritur 2. leucis a Fassena urbe, in limite, Comitatus Tirolensis, vide Amber.